Om eerlijk te zijn wilde ik eerst niet een bericht hierover schrijven, maar het is nu al enkele dagen geleden dat ik je ben verloren en de blokkade die ik voel om mijn gevoelens van verdriet, rouw en pijn te omarmen, verkleint spijtig genoeg niet. In het verleden heeft het uitschrijven van mijn gedachten en gevoelens me goed geholpen als uitlaatklep. Daarom waag ik een poging om hopelijk dichter bij mijn gevoelens te kunnen komen staan. Daarnaast vind ik het plaatsen van dit bericht een mooi eerbetoon aan jouw nalatenschap, want Puck, jij was heel belangrijk voor me.
Je was niet alleen een lieve, loyale, mooie en zachtaardige hond, maar je was ook een belangrijke steunpilaar voor me. Je bent altijd mijn beste maatje geweest. Ik herinner me nog goed de avonden dat we samen op de vloer naast elkaar lagen. Je woonde toen nog maar net bij ons en was nog een hele kleine, drukke, maar ook eigenzinnige pup. In die tijd was ik nog een middelbare scholier en zat ik flink met mezelf in de knoop. De warmte en onvoorwaardelijke liefde die ik van jou in deze tijden kreeg, heeft me enorm geholpen.
Deze steun en affectie heb ik elk moment dat ik bij je was ervaren. Zelfs op de momenten dat ik geïrriteerd zei dat je geen hondenpoep uit het park moest eten of de momenten dat je gefrustreerd schoongemaakt werd vanwege je wilde en rollende buien in de viezigheid. Ik kan me niet voorstellen hoe deze afgelopen elf (en een half) jaren zouden zijn geweest zonder je. Net zo goed als ik me niet kan voorstellen hoe de volgende jaren zonder jou zullen zijn. Mijn liefde is net zoals de jouwe onvoorwaardelijk en blijft voortbestaan, zelfs nu je er niet meer bent.
Wat had ik je toch nog zoveel meer jaren gegund – al was het maar eventjes om te zonnen in de tuin, te smeken om snoepjes of enthousiast rond te rennen als ik op bezoek kwam. Ik had niet verwacht dat ik deze week stil zou moeten gaan staan bij jouw verlies. Vorige week zondag had ik nog afgesproken om deze week dinsdagmiddag langs te komen om je uit te laten. Helaas is dat er nooit meer van gekomen, want de volgende ochtend heb ik al vroeg gehoord dat je was overleden. Bijna elk moment van de dag hoop ik wakker te worden van een levensechte nachtmerrie, maar tot nu is dit nog niet gebeurd.
Hoe langer de week verloopt, hoe meer ik wens dat je toch nog terugkomt. Ondanks dat ik weet dat deze smeekgebeden tevergeefs zullen zijn, blijf ik hopen op een magische oplossing waardoor je toch terugkeert. Er waren nog zoveel momenten die ik met je wilde delen en zoveel avonturen die ik nog met je wilde beleven. Nu zullen deze “momenten” gedeeld moeten worden met de herinneringen van de tijd die we samen hebben besteed. Er is geen goede manier om een rouwbericht als dit af te sluiten. Net zoals jouw plotselinge dood, stopt mijn schrijversbrein met het bedenken wat ik nog wel schrijven (of zeggen).
Rust zacht, lieve Puck – en weet dat ik je nooit, maar dan echt nooit, zal vergeten.
