Het is het jaar 2073 en de aarde is net getroffen door een dodelijk kindervirus, die de gehele maatschappij in gevaar brengt. Om uitsterving te voorkomen besloot een groep ‘survivors’ een bewoonbare exoplaneet, Solace, te koloniseren. Ethan, de echtgenoot van ons hoofdkarakter Elea, behoorde tot deze groep, en uiteindelijk ook tot de groep die samen met het ruimteschip Pilgrimage verdween in de omgeving van Solace. Het is nu de taak aan Elea om 13 jaar later het lot van haar man te ontdekken.
‘Elea’ is een singleplayer game, dat in meerdere episodes uitgebracht gaat worden. De speler wordt in het begin van de game direct geeïntroduceerd aan de post-apocalyptische aarde, om de sfeer al duidelijk neer te zetten: dit is een sci-fi survival-esque verhaal. De nadruk ligt hier ook op verhaal, want alhoewel het verhaal veel survival elementen vertoont, ontbreken deze vrijwel tot aan het einde van episode 1 van ‘Elea’. Hierbij komt ook het eerste probleem van ‘Elea’ naar boven. Op papier is het verhaal intrigerend en veelbelovend, maar in de game moet de speler diep graven om ook maar enige idee te krijgen wat er gebeurd en waar het verhaal over gaat. Onwetendheid kan interesse opwekken wanneer goed en in de juiste mate toegepast. ”Elea” slaat de plank hier flink mis. Hier heb ik het overigens niet over het mysterie van wat er allemaal heeft plaatsgevonden in de ruimte, maar over basisinformatie. Waar ben ik? Wat ben ik aan het doen? Wat is mijn plan? Al deze vragen worden nergens in episode 1 beantwoord en dit maakt het moeilijk om progres te maken in de game. Als casual speler gaat het verhaal compleet langs je, en zal er enkel door elk detail goed te bestuderen maar enig idee ontstaan wat er eigenlijk gebeurd. De sfeer en setting is aanwezig in deze game, maar doordat informatie zo gering en moeilijk binnen komt, heeft het eerder een negatieve invloed dan een positieve op de speelervaring.
Na de openingsscene van ‘Elea’, zet het spel zich voort op basis van missies. Veel games maken gebruik van missies om de speler te leiden door de game, wat opzich fijn is als de missies uitdagend en interessant zijn. ‘Elea’ weet hier echter alweer teleur te stellen. De missies zijn monotoon met de hoofdletter M en niet uitdagend. De eerste helft van episode 1 bestaat uit het halen van object A en het brengen van dit object naar punt B. Dit is een basis missie die in veel games terug te vinden is. Opzich is dit geen probleem, behalve als dit de basis van de gameplay vormt en het overmatig wordt gebruikt, zoals in ”Elea”. Dit wordt al erg snel eentonig. Ook in het tweede en grootste deel van episode 1 is de gameplay onbeduidend monotoon. Het ‘vervoeren’ van objecten vindt hier alweer plaats en het vermoeiend effect hiervan wordt erg versterkt, doordat een nieuw element wordt toegevoegd aan de game. Dit element is een lift, om de setting groter te maken. Het gevolg hiervan is echter dat de speler tientallen keren de lift moet nemen om een bepaald object te verplaatsen, wat extreem vermoeiend is. De speler is hier zoveel tijd aan kwijt doordat het redelijk lang duurt voordat de speler op de gewenste verdieping aankomt, en daarnaast bevatten de controls in de lift zoveel bugs, dat het soms nodig is om de lift te verlaten en weer opnieuw te betreden. Kort samengevat: de gameplay zou een compleet drama zijn, als het niet nog een ander element in episode 1 bevat, namelijk de puzzels. ”Elea” bevat een klein aantal aan puzzels, die hun taak perfect uitvoeren: ze zetten de speler aan het denken. De puzzels waren verrassend ingewikkeld, met name omdat het redelijk onduidelijk was dat ze aanwezig waren. Op de helft van de game zit de simpelste, maar tegelijkertijd ook de ingewikkeldste. De puzzel opzich zelf is heel simpel, maar doordat de aanwezigheid ervan zo goed verborgen was, kost het de speler redelijk wat tijd om het verhaal voort te zetten. Daarnaast heeft de game aan het einde een aantal oppervlakkerige puzzels, die desalniettemin uitdagend zijn.
Een belangrijk onderdeel wat deel uitmaakt van een game, en ook de gameplay, zijn de controls. De producers van ”Elea” hebben hier duidelijk moeite mee gehad. De controls zijn niet soepel en bevatten redelijk veel bugs. De pre-release versie die ik heb gespeeld, zal hopelijk nog voor de echte release opgeschoond worden, want de controls zijn echt een rommeltje. Overigens zijn alle benodigde invoerknoppen op het toetsenbord en overige controls standaard weergegeven voor een console controller gedurende de gehele game, wat onhandig is voor een game die ook uitgebracht gaat worden op de PC. Een ander storend component van ‘Elea’ is de voice acting. De acteurs hebben weinig karakter, tonen nauwelijks emoties en klinken erg monotoon. In combinatie met de lage kwaliteit van de opnames, zoals bijvoorbeeld de zachte ademgeluiden die tussendoor te horen zijn, schieten ze met de voice acting er flink naast.
De eerste indruk die een game heeft, wordt vaak beoordeeld door de graphics en de animaties. ‘Elea’ weet hier niet te overtuigen, maar stelt ook zeker niet teleur. De graphics zijn in twee groepen te veroordelen, de organische graphics en de inorganische graphics. De organische graphics, zoals alle karakter modellen en animaties, zijn amateuristisch. De bewegingen zijn houterig en de texturen zien er ongeloofwaardig uit. Soms kiezen de designers voor een ‘low-poly look’, zoals in the telltale series, en gaat het om een stylistiche keuze. Bij ”Elea” is daar echter geen sprake van, de executie is gewoon niet op niveau. Dit is vooral te merken door ze te vergelijken met de inorganische graphics, ofwel de omgeving, architectuur en meubels. Deze modellen zijn ver van adembenemend en levensecht, maar zijn voor de kijkers toch een mooi zicht, met name in vergelijking met de karakter modellen. Vooral wanneer Elea belandt op Mars, weet de omgeving een goede indruk achter te laten. Desalniettemin blijven de graphics en animaties van deze game als geheel onder het gemiddelde liggen, vooral als we kijken naar de snelle groei in de game industrie met betrekking tot animatie en design.
”Elea” is al vanaf 24 april te spelen via Steam Early Access. Met dank aan SOEDESCO voor het recensie-exemplaar.
