Sweet Thing is de nieuwste film van de welbekende indie-regisseur Alexandre Rockwell (In the Soup). Sweet Thing ging in wereldpremière op het filmfestival van Berlijn en won daar een Kristallen Beer voor beste lange film. Vandaag bespreek ik deze bijzondere zwart-wit film met jullie. Met dank aan Herrie Film & TV voor de samenwerking en het recensie-exemplaar dat ze hebben vrijgegeven.
Sweet Thing is vanaf 22 oktober 2020 in de Nederlandse bioscopen te zien. Blijf mijn website goed in de gaten houden want morgen verschijnt er op mijn website een giveaway voor vrijkaartjes. Met deze vrijkaartjes zou je deze film kunnen bezoeken!
Synopsis van Sweet Thing
Billie (gespeeld door de dochter van Alexandre Rockwell) en haar broertje Nico (gespeeld door de zoon van Alexandre Rockwell) wonen bij hun vader Adam (Will Patton, Remember the Titans) in een armoedig een disfunctioneel bestaan. Adam is een alcoholist en geeft regelmatig toe aan de verleiding van alcohol. Dit zorgt voor veel tranen en pijn bij het gezin. De excentrieke moeder van de kinderen – genaamd Eve (gespeeld door de vrouw van Alexandre Rockwell) is er al jaren vandoor en heeft een toxische relatie met Beaux.
Beaux is ook een alcoholist, maar van een nog extremer soort. Als Adam gedwongen in de rehab verdwijnt, besluiten Billy en Nico ervandoor te gaan. Samen hun nieuwe vriend – en tevens ook emotionele wees – Malik reizen ze af naar Florida om bij Malik’s vader te gaan wonen.
Talentvol Gezin
Als filmjournalist leer je bijna elke dag wel één nieuwe naam kennen van een (on-)bekende filmregisseur. Voor mij was het dit keer de beurt aan de indie filmregisseur Alexandre Rockwell. Voor een regisseur die ook nog eens één Sundance-winnaar is, had ik vrij weinig van hem gehoord. Na het zien van Sweet Thing ben ik echter enorm blij dat ik deze filmregisseur heb leren kennen. Deze film is namelijk een emotionele rollercoaster vol positieve, schokerende en empathische momenten.
Één van de meest bijzondere aspecten aan deze film is dan toch echt wel het feit dat het gezin van Alexandre Rockwell de hoofdrollen spelen. Zo speelt Lana Rockwell de dochter Billie en speelt Nico Rockwell de zoon Nico. Tevens speelt Karyn Parsons de moeder Eve. Er kan zeker gesproken worden van een zeer talentvolle familie, want elk gezinslid levert prachtwerk. Zo zijn niet alleen de castleden enorm sterk in hun rollen, maar heeft ook de regisseur en scenarioschrijver zelf (Meneer Rockwell) meegedragen aan een sublieme film.
Kleurvol Grijs
Zo zit Sweet Thing vol met symboliek. Kijk maar bijvoorbeeld naar het feit dat Sweet Thing niet volledig een zwart-wit film is. Er zijn meerdere korte scènes waarbij ons hoofd-personage fantaseert dat ze een beter leven heeft. Een leven waarin ze gewoon kind mag zijn en waarin ze haar passies voor muziek kan volgen. Op momenten dat Billie zich als kind gelukkig denkt te voelen, zien we ook dat het scherm van zwart-wit naar een soort retro-kleurvol beeld gaat.
Dit kan symboliseren dat haar normale leven aanvoelt als een grijzig en kleurloos leven. Maar dit verklaart niet waarom de film niet HD-kleur afgeeft in de scènes waarin ze haar gelukkig voelt. Echter heb ik daar een theorie voor. In mijn ogen krijgen we een soort onduidelijk gekleurd beeld te zien, omdat dit juist laat zien dat het leven waar naar ze verlangt niet het leven is dat ze daadwerkelijk nodig heeft. Of het leven dat ze eigenlijk wel wilt hebben. Het gefantaseerde leven van Billie geeft namelijk een verkleurd beeld van de werkelijkheid weer.
De “zwart-wit” wereld voor Lana Rockwell’s Billie mag dan wel grijzig zijn, maar het is in ieder geval veel realistischer en betekenisvoller dan de verkleurde werelden uit haar fantasieën. Wat meteen opvalt als je Sweet Thing kijkt is hoe graag de filmmakers deze moderne film als een oude expressionistische film over willen laten komen. Zo is Sweet Thing één extreem vergrijsd zwart-wit film waarbij er gebruikt wordt gemaakt van oude filmtechnieken die voor het eerst gebruikt werden in de film Birth of a Nation uit 1915.
Birth of a Nation is als film zeker weten erg controversieel, maar het heeft wel gezorgd voor een filmtechniek die eerder nog ongekend was. Een techniek waarbij de camera in de vorm van een cirkel inzoomt op een bepaalde plek of personage. Deze techniek wordt ook gebruikt in deze film. Zo krijgen we als kijker een soort fotografisch portret te zien van een disfunctioneel gezin die zo graag boven het alcoholgebruik van hun vader willen komen.
Dit is een zeer aangrijpend portret waarbij je als kijker vaak geshockeerd en vol pijn toekijkt. Als kijker is de kans groot dat je een traantje zult wegpinken. Of dat je tegen de directe omgeving op dat moment zegt dat je er wat stof in je oog zit. We krijgen deze film te zien uit de ogen van ons hoofdpersonage Billie. We krijgen meerdere point-of-view shots waarbij we zien hoe Billie naar haar vader, broertje of vriend Malik kijkt.
Geen kindertijd
Dit zorgt ervoor dat je als kijker in de schoenen wordt gezet van Billie. Je gaat je afvragen hoe jij je zou hebben gedragen tegen een alcoholische vader, een verwarde moeder en een agressieve stiefvader. Zou jij net zoals Billie voor je broertje proberen op te komen? Of zou je daar niet dapper genoeg voor zijn? Misschien wel het beste voorbeeld van het thema “geen kindertijd gehad” is het moment dat Billie het Peter Pan verhaal verteld aan haar broertje Nico.
Ze verteld over hoe Peter Pan een wereld belooft waarbij iedereen een kind kan blijven voor altijd. Echter is haar broertje al snel in slaap gevallen, terwijl ze het verhaal verteld. Dit kan symboliseren dat zij als verteller vrij weinig kans krijgt om avontuurlijke verhalen zelf mee te maken. Ze moet namelijk de volwassene van het verhaal zijn om zo haar broertje kind te laten zijn. Is deze film dan zonder problemen? Niet helemaal. Zo heeft Sweet Thing een erg abrupt einde, die je als kijker erg verwarrend kunt vinden.
Niet alles even functioneel
Sweet Thing eindigt totaal niet met een anti-climax, maar het einde komt zo onverwachts eraan dat je als kijker alleen kunt afvragen wat zojuist heeft plaatsgevonden. Daarnaast kost het wel wat tijd voordat je als kijker het acteerwerk van Nico Rockwell geloofwaardig zult vinden. Vooral in het begin acteert de jonge acteur niet bepaald overtuigend. Het komt over alsof hij zijn zinnen hardop leest van een spiekblaadje. Steeds verder in de film begint hij meer te overtuigen. Maar de grootste ster van Sweet Thing is Lana Rockwell.
Zij weet net zo goed met haar stem te zingen als ze weet te acteren. Je gelooft dat zij het personage echt is. Het is ook vooral Lana die zorgt voor een iconisch en uniek disfunctioneel familie portret. Echter weet Will Patton met zijn ogen ook heel goed te acteren. Met zijn ogen? Jazeker. Hij weet het verdriet uit zijn ogen op de juiste momenten te tonen door ze expressief te gebruiken.
Conclusie
Sweet Thing is over het algemeen een erg intieme film. Het is vol symbolische en thematische momenten die je bij het hart zullen aangrijpen. Deze momenten worden versterkt door het geloofwaardige acteerwerk waar vooral Lana Rockwell en Will Patton in doorschijnen. Echter weet Alexandre Rockwell ook te overtuigen met zijn regie-en-schrijf werk. Helaas komt het einde wat te abrupt om de hoek kijken en weet Nico Rockwell niet altijd even sterk te overtuigen. Toch blijft Sweet Thing één van de betere films die dit jaar is uitgekomen.
Deze film is vanaf 22 oktober 2020 in de bioscoop te zien.
