De voormalige zwaargewicht boksers-kampioen Rocky Balboa gaat als de slag als trainer van Adonis Johnson – de zoon van zijn overleden vriend en rivaal; Apollo Creed.
Creed v Rocky
Creed is een film die vanaf de eerste scène al boeiend is. Dit komt door meerdere redenen. Allereerst is het een spin-off film van de Rocky-franchise, waardoor er direct vergelijkend gekeken kan worden naar het eerste deel van deze franchise – namelijk Rocky uit 1976. Daarnaast opent de film in een jeugdgevangenis. Dit pakt natuurlijk ook de aandacht erbij. Deze aandacht wordt nog sterker gegrepen wanneer het camerawerk redelijk realistisch overkomt. Het voelt alsof wij – de kijkers – zich ook in deze film bevinden.
Terwijl Rocky met de inspirerende soundtrack en title-card van de film begon, begint deze film dus met de introductie van Adonis Johnson (Michael B. Jordan, Creed II). Een jong jochie die niks anders wilt doen dan vechten. Al in de eerste scène dat we hem zien, is hij al aan het vechten. Dit komt overeen met Rocky uit 1976, waarbij we in de eerste scène het hoofdpersonage ook zien vechten. Echter is het bij Rocky (Sylvester Stallone, Creed II) een meer symbolisch gevecht en bij Creed meer een realistische introductie tot het hoofdpersonage.
Het is duidelijk te zien dat Creed een spin-off van de Rocky-franchise is. Hierbij heb ik het echter niet dat dezelfde personages uit de Rocky-films terugkomen in deze film, maar meer over het “werk” achter de film. Neem bijvoorbeeld het feit dat Creed ook deze bijna ongemakkelijk lange niet-gemonteerde momenten heeft, waarbij een personage alle tijd krijgt om zijn of haar emoties te laten zien.
Deze film staat zo sterk in verband met de eerste Rocky – een film waar ik dol op ben. Je kan als kijker en fan van de Rocky-films niet anders doen dan glimlachen en kijken hoe verschillend en overeenkomend deze films met elkaar zijn. Zo wilt Michael B. Jordan’s Adonis niks liever dan vechten, terwijl Sylvester Stallone’s Rocky juist niks liever wilt dan het vechten ontkomen. Dit contrast op film zorgt voor een unieke spin-off, waarbij de film pas echt tot zijn recht komt als deze twee personages met elkaar in gesprek gaan.
De Sterkte in Creed
Het is regisseur Ryan Coogler (Black Panther) gelukt om zijn unieke visie op een boksers-film van deze tijd te geven. Geen “Gonna Fly Now”-montages meer, maar montages op rap en hip-hop muziek. Deze bijzondere filmregisseur wilde een film maken die (net zoals bij Rocky in zijn tijd) erg in deze tijdsgeest zou passen. Er kan zeker gezegd worden dat het Coogler is gelukt.
Dit is natuurlijk naast hem te danken aan meerdere factoren. Zo is het scenario, dat mede-geschreven is door Coogler, ook enorm sterk. Laten we ook onze topcast even niet vergeten te noemen, want – boy, oh boy – wat is deze cast sterk. Jordan als de te hoog in zijn schoenen staande amateur-bokser. Stallone als de man die iedereen waarom hij gaf is verloren en nu opeens een kans krijgt voor een nieuw leven. En natuurlijk ook Tessa Thompson (Thor: Ragnarok) als de muzikant die langzaam aan doof zal worden.
De eerste Rocky werkte zo goed, omdat het een feel-good film was waarbij een “zogenaamde mislukkeling” zijn weg terug vond naar zichzelf en zijn geluk. Deze eerste Creed-film werkt zo goed, omdat het zo geaard in realisme is. Zo krijgen we bij de eerste Rocky-film weinig echte realistische standpunten van de boksgevechten te zien. Terwijl wij bij Creed uit 2015 te zien krijgen hoe de cameraman meebeweegt op het tempo van de boksers en hierdoor fascinerende beelden creëert.
De Mentale Klappen
Er zijn momenten in films waardoor je zo geïntrigeerd raakt, dat je weet dat deze film legendarisch zal worden. Zo bevat Creed die ook. Het moment dat Rocky en Adonis in conflict raken, omdat ze er voor elkaar willen zijn. Het idee dat ze voor elkaar willen zorgen, creëert juist frictie tussen de twee en zet bijna uit elkaar. Toch pakken ze het contact weer op en staan bij elkaars woorden – ze gaan zorgen voor elkaar. Dit was zo een goed werkend moment uit de film, dat ik direct wist – dit wordt een van mijn favoriete films aller tijden.
Ik weet nog bij de Oscars voor de films uit 2015 was er online een discussie over het feit dat Sylvester Stallone de Academy Award had moeten winnen voor de beste mannelijke bijrol. Toen was ik zelf nog voorstander voor degeen die ook had gewonnen, namelijk Mark Rylance voor zijn bijrol in Steven Spielberg’s Bridge of Spies. Ik weet nog dat ik zelfs dacht, hoe kan een acteur als Stallone überhaupt genomineerd worden. Oh – hoe jong, naïef en onwetend was ik toen nog.
Maar nu kan ik het volgende zeggen – Mark Rylance was zeker een sterke acteur in Bridge of Spies, maar hij was niks vergeleken met Sylvester Stallone in Creed. Dat is het ook met deze boksers-films. Men denkt dat het gaat om de fysieke klappen die we op het scherm te zien krijgen. Maar dat is compleet fout. Het gaat namelijk veel meer over de mentale klappen die deze personages opdoen in hun reis. Niet de gevechten, maar het drama(-genre) staat centraal. Dit is ook wat deze films zo bijzonder interessant maakt.
Conclusie
Creed is een waardige spin-off van de Rocky-franchise. Als ik heel eerlijk ben is dit momenteel ook mijn favoriete film van deze franchise. Oké – ik heb alleen de eerste Rocky en de eerste Creed gezien, maar ik kan me amper voorstellen dat het nog beter dan dit zal gaan worden.
Dit komt door de sterke regie van Coogler en natuurlijk het geweldige acteerwerk van deze trio – Jordan, Stallone en Thompson. Hoe meer films ik kijk van deze franchise, hoe meer ik er dol begin op te worden. Als het origineel en een spin-off film dit voor elkaar kunnen krijgen, dan weet je dat je te maken hebt met een speciale franchise.
