SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Goodrich (2024) – Filmrecensie

Goodrich (2024) – Filmrecensie

Elk mens zal als kind of tiener wel stressvolle momenten of periodes gehad hebben met een ouder. De Amerikaanse tragikomedie film Goodrich pakt dit menselijke concept en maakt het filmisch. Ondanks dat er betere tragikomedies en dramafilms zijn die stressvolle en ingewikkelde relaties tussen ouders en kinderen weergeeft, waagt Goodrich een ambitieuze poging om via een originele invalshoek dit onderwerp te bespreken. De kern van de kracht van de film ligt in de complexe relatie tussen Michael Keatons Andy Goodrich en Mila Kunis’ Grace Goodrich. Grace is Andy’s dochter uit zijn eerste huwelijk. Ze is 27 jaar ouder dan haar broer en zus en staat op het punt om zelf een baby te krijgen. Toen ze opgroeide, was haar vader meestal afwezig. Zo was hij meer (en vooral) bezig met zijn carrière en werk. Deze trend volgde Andy in zijn tweede huwelijk en zette zich voort bij zijn twee andere kinderen. Andy verandert echter van aanpak (en persoonlijkheid) wanneer zijn tweede vrouw besluit om naar een ontwenningskliniek te gaan om daar af te kicken van haar medicatieverslaving. Nu moet Grace toekijken hoe haar broertje en zusje de aanwezige en liefkozende vader krijgen die ze altijd zelf al had willen hebben. De pijn die Grace hierdoor voelt en de (letterlijke en figuurlijke) afstand die Andy heeft tot haar pijn vormen de grootste emotionele obstakels tussen deze twee filmpersonages. Met behulp van deze narrateive opzet en twee krachtige acteerprestaties van Keaton en Kunis weet regisseur en scenarioschrijver Hallie Meyers-Shyer een bijzondere film neer te zetten. Daarnaast laat Goodrich op een buitengewone manier zien dat een vader en dochter zielsverwanten kunnen zijn.

Wicked (2024) – Filmrecensie

Wicked (2024) – Filmrecensie

De verfilming van (de eerste helft van) Wicked is een prachtige audiovisuele liefdesbrief aan de liefhebbers van de gelijknamige theatermusical en de fantasierijke dromers van de geliefde verhalen van Oz. Een deel van wat Wicked zo geweldig maakt, is het feit dat de filmmakers de fantastische en creatieve elementen van de wereld van Oz niet uit de weg gaan. Er zijn pratende geiten die werken als docenten op universiteiten en mensen die op stelten lopen om ’s nachts lantaarns aan te steken. Regisseur Jon M. Chu omarmt de kleurrijke verbeelding van de wereld van Oz en verrijkt deze. Het zijn Chu en de scenarioschrijvers Winnie Holzman en Dana Fox gelukt om met hun (geadapteerde) verhaal over de buitengewone inwoners en de spectaculaire wereld van Oz een blijvende indruk achter te laten. Er kan zelfs gezegd worden dat Wicked, naast filmklassieker The Wizard of Oz (1939), het dichtst bij het ware fantasierijke karakter van de wereld van Oz komt. Dit is grotendeels te danken aan het feit dat de regisseur en scenarioschrijvers het originele verhaal van de eerste helft van het theatermusical meer diepgang hebben gegeven. De film bevat niet toegevoegde of uitgerekte scènes puur voor de reden om de film een langere speelduur te geven. Wicked gebruikt zijn relatief lange speelduur (van 161 minuten) om de thema’s en karakterontwikkelingen van het verhaal uit te diepen. Het voegt ook meer diepgang toe aan belangrijke karaktermomenten en durft langer bij de zwaarte van deze momenten stil te staan – zelfs al breekt het soms het tempo en de structuur van het verhaal. Dat Wicked het verhaal van de theatermusical weet te verrijken, ligt hoogstwaarschijnlijk ook aan het feit dat Holzman aan zowel de theatermusical als de filmadaptatie heeft gewerkt.

Joker (2019) – Filmrecensie

Joker (2019) – Filmrecensie

Regisseur Todd Phillips – bekend van succesvolle komediefilms als The Hangover (2009) en minder succesvolle komediefilms als The Hangover Part III (2013) – levert met zijn film Joker een audiovisueel portret van een onbegrepen en gebroken man. Een van de kenmerkende narratieve aspecten van Phillips’ is dat hij in zijn films buitengewone situaties in zet om voor veel chaos in het leven van de hoofdpersonages te zorgen. In de films uit The Hangover trilogie worden deze buitengewone situaties komisch uitgespeeld, terwijl Phillips in Joker zijn uitgangspunt omdraait naar dat van een tragedie. Desondanks benoemt het titulaire hoofdpersonage dat zijn leven altijd al een komedie is geweest. Met deze zelfbewuste keuze wil Phillips laten zien dat mensen die zwaar onder geestziektes lijden een breekpunt hebben, waarna ze alleen nog maar de humoristische kant van hun leed kunnen in zien. De film vertelt een losstaand verhaal dat gaat over Arthur Fleck. Hij heeft een hele reeks aan psychische problemen. De film laat zien hoe Arthur Fleck steeds dieper in een zwart van onbegrip, pijn en geweld valt. De keuze om van Joker – een van de grootste en bruutste schurken aller tijden – een onbegrepen volwassen man met hevige mentale problematiek te maken, werd bijgestaan door veel controversie. Ondanks dat de film een mooie beoordeling (een 8.3/10) op IMDb heeft, zijn er nog steeds een grote hoeveelheid filmtoeschouwers en filmliefhebbers die bang zijn dat deze film mensen aan zal zetten tot gewelddadigheid. Dit is best begrijpelijk. We leven in een tijd waarbij er zo’n beetje wekelijks – vooral ook in Amerika – steek- of schietpartijen plaatsvinden. Dezelfde groep filmtoeschouwers is ook bang dat de film meer begrip zou opbrengen voor de acties van gewelddadige personen zoals de Joker. Wederom is dit best begrijpelijk. Het komt regelmatig voor dat als een jongvolwassene man een schietpartij begint, de zwaarte van zijn acties verminderen worden, doordat de (nieuws-)media de open kaart van zijn geestesziekte opspeelt. De algehele controversie rondom een film over de Joker is alleen al begrijpelijk vanwege het moordlustige karakter en de gewelddadige geschiedenis van dit hoofdpersonage. Doordat Phillips een film heeft gemaakt waarin filmtoeschouwers de opkomst van een psychotische moordenaar volgen, is de controversie nog verklaarbaarder. Desondanks is het niet eerlijk om als filmtoeschouwer er direct vanuit te gaan dat Joker het filmpubliek tot geweld aan zal zetten. De filmbeelden die het filmpubliek te zien krijgt zullen ongemakkelijk, shockerend en voor sommige zelfs confronterend zijn. Toch worden de acties van het hoofdpersonage op geen enkel moment in de film verheerlijkt of goedgepraat.

Führer und Verführer (2024) – Filmrecensie

Führer und Verführer (2024) – Filmrecensie

Führer und Verführer vertelt het verhaal van de opkomst van nazi-Duitsland door de lens van Adolf Hitlers rechterhand en propagandaminister Joseph Goebbels. De film begint met een tekstuele introductie die de premisse van het verhaal beschrijft en de redenering om de film door het perspectief van de daders – in andere woorden de nazi’s – te laten zien. De introductie beschrijft terecht dat deze keuze om het filmverhaal vanuit het perspectief van de nazi’s te laten zien zowel riskant als noodzakelijk is. Regisseur en scenarioschrijver Joachim A. Lang bepleit terecht dat dit een goede manier is om de hedendaagse bevolking te waarschuwen tegen – en bewust te maken van – het werk van demagogen. De regisseur en scenarioschrijver start de film echter niet met de eerste ontmoetingen tussen Goebbels en Hitler. Daarnaast begint het filmverhaal ook niet met de start van hun samenwerkingen. Na een tekstuele introductie en een proloog, dat vlak plaatsvindt voor de dood van Hitler en Goebbels, opent de film in 1938 met de Anschluss van Oostenrijk bij Duitsland. Doordat deze Duitse oorlogsdramafilm niet start met de eerste samenwerkingen en ontmoetingen tussen Goebbels en Hitler, wordt de opkomst van fascisme, ongelijkheid en racisme als iets plotselings en onverwachts neergezet. Hiermee speelt Lang in op de snelle groei en opkomst van fascistische demagogen. Daardoor weet de regisseur en scenarioschrijver goed de gevaren hiervan weer te geven. Tegelijkertijd werkt de narratieve keuze om het verhaal niet te starten bij het begin van Goebbels’ leven als propagandaminister en rechterhand van Hitler hem ook tegen. De regisseur en scenarioschrijver wil het filmpubliek de boodschap meegeven alert te blijven voor de groei en opkomst van fascisme, maar doordat de film niet start bij het begin van deze opkomst, lukt het Lang niet om de filmtoeschouwers aan te geven waar ze op moet letten om de opkomst van fascisme te herkennen. Hoogstwaarschijnlijk zal de regisseur en scenarioschrijver verwacht hebben dat de filmtoeschouwers zelf zullen herkennen wanneer fascisme aanwezig is of opkomt, maar als dat het geval was, dan zouden film als Führer und Verführer ook niet gemaakt hoeven te worden. De narratieve keuzes die gemaakt zijn komen dus op enkele momenten (enigszins) imperfect en onlogisch over.

Small Things Like These (2024) – Filmrecensie

Small Things Like These (2024) – Filmrecensie

De historische dramafilm Small Things Like These laat zien hoe jonge vrouwen naar tuchthuizen werden gestuurd voor “boetedoening en rehabilitatie.” De jonge vrouwen werden in deze tuchthuizen (en andere soortgelijke instellingen) geëxploiteerd en mishandeld. Regisseur Tim Mielants en scenarioschrijver Enda Walsh lijken op een intieme manier de vraag te stellen wat de prijs is van niets doen tegen het onrecht dat deze jonge vrouwen (en hun afgenomen kinderen) werd aangedaan. Het briljante aan de vraag en deze opzet is dat de interne en externe conflicten van het hoofdpersonage, Bill Furlong, hieraan verbonden zijn. Bill kan zich nooit volledig inactief opstellen tegen het wangedrag dat deze tuchthuizen vertoont, doordat zijn levensgeschiedenis en bestaan hieraan grotendeels verbonden is. Doordat het leven van Bill grotendeels verbonden is aan het systeem van de tuchthuizen, is zijn confrontatie met de katholieke kerk onontkoombaar. Elk moment dat hij een trauma herbeleeft of zijn gedachten afdwalen naar het verleden, wordt hij geconfronteerd met de problematiek van de katholieke kerk en de tuchthuizen. Elke keer dat hij botst met het oneerlijke en gevaarlijke systeem van het tuchthuis, moet Bill ook zijn traumatische verleden onder ogen komen. Door de prijs van niets doen persoonlijker te maken in het filmverhaal, bepleiten Mielants en Walsh dat de mensheid altijd actie moet nemen tegen onrechtvaardigheid en ongelijkheid. Met Small Things Like These laten ze zien dat de prijs van niets doen meer kost dan de gevolgen van iets doen.

Smile (2022) | Film Notities

Een van de grootste redenen waarom Smile zo effectief is als horrorfilm is de manier waarop regisseur en scenarioschrijver Parker Finn in het filmverhaal speelt met trauma. De bovennatuurlijke en psychologische horrorfilm onderzoekt de relatie tussen trauma en identiteit. Hierbij onderzoekt het filmverhaal de connectie tussen deze twee onderwerpen door het hoofdpersonage besmet te laten raken met een monsterlijk entiteit dat voedt op haar jeugdtrauma’s. Finn vergelijkt trauma’s (indirect) met monsters die onontkoombaar zijn en grote invloed hebben op onze identiteitsvorming. De opkomst van het monster en de terugkeer van haar jeugdtrauma’s laten beide het verlies van Rose’s controle over haar (mentale) vrijheid zien. De film speelt uitstekend met thema’s waarin Rose haar vrijheid verliest, doordat haar controle over haar gedachten net zo goed verloren gaan als haar visie op haar traumatische jeugd. Het monster beperkt haar kansen om haar trauma’s te bestrijden en te groeien als persoon. Hierdoor verliest Rose niet alleen haar vrijheid, maar ook haar menselijkheid. De horrorfilm is zo angstaanjagend doordat de filmtoeschouwers zo doeltreffend in de schoenen van Rose geplaatst worden. De film speelt met het (getraumatiseerde) brein van het hoofdpersonage waarbij het filmpubliek bewust wordt gemaakt van de perceptie van Rose en het perspectief van haar (nabije) omgeving. Hierdoor ervaart het filmpubliek haar gevoelens van machteloosheid en wanhopigheid, terwijl ze met al haar wilskracht vecht tegen het verlies van haar menselijkheid, identiteit en vrijheid. De film wordt ondersteund door gruwelijke schrikmomenten. Deze schrikmomenten spelen goed in op het feit dat Rose nergens veilig is: zelfs niet in haar eigen gedachten(-wereld). Elk moment kan er een eng figuur verschijnen of een realiteitsschending plaatsvinden. Dit schept een constant en intens gevoel van onveiligheid. Smile werkt verder briljant als horrorfilm doordat het unieke plottwists bevat waar verschillende filmscènes zijn vormgegeven als psychoses, wanen en manische episodes. Door de scherpe montage van filmmonteur Elliot Greenberg worden de filmtoeschouwers in de schoenen van Rose gezet en blijven ze zich, net zoals dit filmpersonage, continue afvragen wat echt en wat nep is.

The Wild Robot (2024) – Filmrecensie

The Wild Robot (2024) – Filmrecensie

Hoe beschrijf of beoordeel je een perfecte film? Met deze piekerende gedachten trotseren mijn vingers het toetsenbord van mijn laptop om mijn emotionele indruk van The Wild Robot onder woorden te brengen. In zeldzame gevallen kom ik een film tegen die me zo ontroerd heeft dat ik niet durf te beginnen met het beschrijven van mijn filmervaring. Dat is niet omdat ik niet weet wat ik wil zeggen, maar omdat ik een verpletterende verplichting voel om met mijn uitgeschreven gedachten het artistieke vakmanschap te eren dat de film heeft bereikt. The Wild Robot behoort tot deze zeldzame gevallen. Een van de grootste redenen waarom deze film van DreamWorks Animation me zo heeft weten te ontroeren, komt doordat regisseur en scenarioschrijver Chris Sanders volwassen thema’s op een kinderlijke en speelse manier aankaart. Sanders geeft alle filmtoeschouwers toestemming om zich tot The Wild Robot veilig kwetsbaar op te stellen als een klein kind dat voor het eerst de wonderen ontdekt van kleurrijke animatiefilms met prachtige, diepgaande en tijdloze verhalen. De animatiefilm bevat een indrukwekkend filmverhaal dat meesterlijk uitgewerkt is met behulp van beeldschone animaties. Met The Wild Robot laat Sanders zien dat verhalen ons in staat stellen om onze angsten onder ogen te komen en het leven met al zijn pieken en dalen te omarmen. In het verhaal neemt Sanders de filmtoeschouwers mee op een epische en heroïsche reis waarin we niet alleen meer leren over de filmwereld en filmpersonages, maar ook meer over onszelf. Het is niet gek dat The Wild Robot zoveel prestigieuze prijzen en nominaties ontvangt, omdat deze animatiefilm behoort tot de beste (animatie-)films aller tijden.

Beetlejuice Beetlejuice (2024) – Filmrecensie

Beetlejuice Beetlejuice (2024) – Filmrecensie

Met Beetlejuice Beetlejuice laat regisseur Tim Burton zien dat hij nog steeds in staat is om fantasierijke en knettergekke komediefilms te maken. Dit grappige filmvervolg bevat veel van dezelfde hilarische filmelementen die van Beetlejuice (1988) zo’n vermakelijk film hebben gemaakt. Het beste bewijs hiervan blijft het acteerwerk van Michael Keaton – die de show weer steelt als Beetlejuice. Met zijn acteerwerk in Beetlejuice Beetlejuice laat Keaton zien dat hij een geboren komisch acteur is.

De acteur geeft het willekeurige, absurde en cartoonachtige karakter van Beetlejuice uitstekend weer. Keaton schijnt tijdens de krankzinnigste momenten van de film, zoals een abrupte en theatrale zwart-witte filmscène waarin zijn personage Beetlejuice – voor geen enkele logische reden – in het Spaans een monoloog geeft over hoe hij zijn ex-vrouw heeft ontmoet. Keaton doet het geweldig, wat mede te danken is aan Burtons geweldige regievisie van deze bizarre filmwereld. De regisseur lijkt met Beetlejuice Beetlejuice creatief gebruik te maken van diverse inspiratiebronnen.

In de scène dat Beetlejuice een monoloog geeft over zijn eerste ontmoeting met zijn ex-vrouw, heeft Burton bewust ervoor gekozen om gebruik te maken van een theatrale setting. Het beeld is zwart-wit waarbij het idee wordt geschept dat Keatons Beetlejuice zich op een theaterpodium bevindt. De regisseur schept een filmisch gevoel van oude (Universal Pictures) monsterfilms en horrorfilms door het gebruik van een rokerige en (Duits-)expressionistische achtergrond. De manier waarop de Spaanse monoloog ingezet wordt zal filmtoeschouwers eerder doen denken aan Spaanse soapseries.

Deze aparte combinatie hoort niet te werken. Toch weet de fantasierijke regisseur het voor elkaar te krijgen om deze scène hilarisch en audiovisueel sterk op beeld te zetten. Dit komt deels doordat het goed past bij het gestoorde karakter van Beetlejuice en deels doordat het mengen van deze twee verschillende inspiratiebronnen uitstekend past bij Burtons regiestijl. Ondanks dat Beetlejuice Beetlejuice niet behoort tot Burtons meesterwerken, zijn het Burtons grandioze regievisie en regiestijl die van dit filmvervolg zo’n vindingrijke, absurdistische en humoristische film maken.

Boy Kills World (2023) – Filmrecensie

Boy Kills World (2023) – Filmrecensie

Boy Kills World is een degelijke actiekomediefilm die enkele sociaal-maatschappelijke thema’s op een enigszins interessante en satirische manier bespreekt. Tegelijkertijd is het verhaal het zwakste onderdeel van de film. Regisseur Moritz Mohr lijkt samen met scenarioschrijvers Tyler Burton Smith en Arend Remmers inspiratie genomen te hebben uit andere grote (franchise) films als RoboCop (1987), The Hunger Games (2012) en John Wick (2014). Ondanks dat de regisseur en scenarioschrijvers hun inspiratie in zekere mate weten te vermommen, mist Boy Kills World originaliteit. Het gemis aan originaliteit had goedgemaakt kunnen worden door het verhaal overdreven satirisch te maken zoals de Nederlandse filmmaker Paul Verhoeven heeft gedaan met zijn actiefilms RoboCop en Starship Troopers (1997). In plaats daarvan wisselt de film af tussen satirische, serieuze en (geforceerde) humoristische momenten, waarbij de enige rode draad de actiescènes lijken te zijn. De gevechten in deze actiescènes mogen dan bruut en bloederig zijn, maar toch komen ze niet in de buurt van andere grote actiefilms als John Wick, Nobody (2021) en Sisu (2022). Doordat de regisseur en scenarioschrijvers de focus leggen op actiescènes in plaats van een gelaagd en uitgewerkt verhaal, komen de toon en sfeer van de film rommelig over. Het helpt Boy Kills World ook niet dat de film een slordig verhaalverloop bevat vol langdradige trainingsmontages en flashbacks. Doordat de film constant heen en weer schiet in zijn verhaal, worden de narratieve constructies over wat er daadwerkelijk echt gebeurd is enorm onduidelijk. Hierdoor zal het veel filmtoeschouwers (zoals ikzelf) niet meer boeien wat er echt in het verhaal heeft plaatsgevonden.

Werewolf by Night (2022) | Film Notities

Werewolf by Night laat de goedaardige en heldhaftige kant van monsters zien. Tegelijkertijd laat de film de monsterlijke, narcistische en kwaadaardige kant van de mensheid zien. Hierbij wordt de focus gelegd op de verschrikkelijke en barbaarse denkwijzen van jagers. In Werewolf by Night is het niet een kwestie van jagen of opgejaagd worden. De gebruikelijke opgejaagden zijn de jagers geworden om geen andere reden dan om hun egoïstische en narcistische overtuigingen in stand te houden. Werewolf by Night is een prachtig eerbetoon aan de Universal Monsters filmreeks. Dit komt grotendeels doordat de film, net als menig ander horrorfilm uit de Universal Monsters filmreeks, de vraag stelt wie de echte monsters zijn: de afschuwelijke wezens en beesten of de wrede mensen die ze opjagen. Narratieve en technische toevoegingen, zoals een verteller die de setting van het filmverhaal introduceert, laat de film nog meer lijken op een ode aan de klassieke en monsterlijke horrorfilms van Universal Pictures. Met Werewolf by Night laten regisseur Michael Giacchino en Marvel Studios zien dat er nog genoeg creatieve, onweerstaanbare en vernieuwende ideeën uit te voeren zijn in het Marvel Cinematic Universe (MCU). Naast dat Giacchino samen met de scenarioschrijvers nieuwe iconische antihelden en monsterlijke filmpersonages introduceert, brengt hij ook het spotlicht op een meer onheilspellende, mysterieuze en duistere kant van het Marvel Cinematic Universe.