SebKijk

Filmjournalist en Recensent

Hot Milk is vanaf 17 juli 2025 in de Nederlandse bioscopen te zien

Hot Milk is vanaf 17 juli 2025 in de Nederlandse bioscopen te zien

Filmdistributeur The Searchers heeft recent bekendgemaakt dat ze de Britse coming-of-age dramafilm Hot Milk op 17 juli 2025 in de Nederlandse bioscopen zullen uitbrengen. De film is geregisseerd door Rebecca Lenkiewicz en is gebaseerd op de geliefde roman van Deborah Levy. De auteur werkte ook als scenarioschrijver mee aan deze boekverfilming. In Hot Milk staat de complexe relatie tussen een jonge vrouw en haar dominante, chronisch zieke moeder centraal tijdens een broeierige reis naar de Spaanse kust.

Eerste editie van Las Américas Film Festival vindt plaats in Filmhuis Den Haag

Eerste editie van Las Américas Film Festival vindt plaats in Filmhuis Den Haag

Van 3 mei tot en met 25 mei 2025 presenteert Filmhuis Den Haag samen met stichting Humans of Film een gloednieuw filmfestival genaamd Las Américas Film Festival. Filmliefhebbers kunnen een inspirerend en artistiek filmprogramma verwachten vol grensverleggende films uit Zuid-Amerika, Latijns-Amerika en de Cariben. Las Américas Film Festival is toegewijd aan filmhuisfilms en transnationale cinema. Daarnaast zet dit nieuwe filmfestival de rijkdom aan verhalen, visuele poëzie en culturele expressies van dit continent in de schijnwerpers.

All I Had Was Nothingness (2025) – Filmrecensie

All I Had Was Nothingness (2025) – Filmrecensie

Documentairefilm All I Had was Nothingness is een briljant eerbetoon aan het creatieve proces dat filmmaker en journalist Claude Lanzmann doorliep bij het maken van zijn monumentale documentairefilm Shoah (1985). Regisseur Guillaume Ribot gooit je direct de diepte in van Lanzmanns creatieve proces. Hiermee speelt Ribot in op het langdurige karakter van Lanzmanns (obsessieve) missie om zijn film Shoah te maken. De film opent in Lanzmanns auto als hij de radio aanzet waarop Beethovens Symfonie nr. 5 te horen is. Volgens Houston Symphony (en andere muziektheoretici) gaat Beethovens Symfonie nr. 5 over elke zwaarbevochten overwinning die er ooit is geweest of er ooit zal zijn. De keuze om Beethovens Symfonie nr. 5 af te spelen aan het begin van de film is een duidelijk symbool voor de intense en persoonlijke creatieve strijd die Lanzmann voert om zijn film over de Holocaust te maken. Tegelijkertijd symboliseert het gebruik van Beethovens Symfonie nr. 5 ook het creatieve proces van Ribot om het verhaal van de totstandkoming van Shoah met gearchiveerd filmmateriaal goed op beeld te zetten.

Interview | Guillaume Ribot over zijn documentairefilm All I Had Was Nothingness

Interview | Guillaume Ribot over zijn documentairefilm All I Had Was Nothingness

In 2025 is het tachtig jaar geleden dat de Tweede Wereldoorlog tot een einde kwam. Ter gelegenheid hiervan presenteerde de Berlinale 2025 de wereldpremière van de documentairefilm All I Had Was Nothingness. De bijzondere documentairefilm is geregisseerd door de Franse filmmaker Guillaume Ribot. Op 18 februari 2025 mocht ik Ribot interviewen. In All I Had Was Nothingness levert Ribot een eerbetoon aan de meesterlijke documentairefilm Shoah (1985) van filmmaker en journalist Claude Lanzmann. In zijn documentairefilm hoopt Ribot het audiovisuele werk dat Lanzmann leverde met Shoah uit te breiden. Daarnaast hoopt Ribot dat hij met All I Had Was Nothingness een brug kan slaan tussen zijn film en Lanzmanns Shoah, zonder met Shoah te concurreren. Voor het maken van All I Had Was Nothingness maakte Ribot gebruik van Lanzmanns eigen woorden uit zijn memoires en niet eerder vertoonde fragmenten van Lanzmanns filmmateriaal. Ribot zag Shoah voor het eerst in de jaren 1990. Hij was “stomverbaasd, totaal verbijsterd door de vertelkracht, de kracht van het woord en de kracht van het kader.” De Fransman benoemde hoe het bekijken van Shoah in de bioscoop een fysieke en uitputtende ervaring is. “Het is een intellectuele test. Je huilt niet voor Shoah, maar je beleeft een ervaring,” zei hij. Ribot is nu nog steeds onder de indruk van de narratieve kracht van de film. Hierbij heeft hij aangegeven dat de filmische kwaliteit van Shoah niet alleen te danken is aan de kracht van woorden, maar ook aan die van beelden en de bijzondere cinematografen waarmee Lanzmann mee heeft samengewerkt.

Hot Milk (2025) – Filmrecensie

Hot Milk (2025) – Filmrecensie

De manier waarop regisseur Rebecca Lenkiewicz haar speelfilm regiedebuut Hot Milk opent, is niet bepaald origineel te noemen. Zo opent de Britse coming-of-age dramafilm tijdens de filmbetiteling met het geneurie van het hoofdpersonage Sofia. Deze ooit originele en betekenisvolle toevoeging van een (vrouwelijke) hoofdpersonage die kwetsbaar neuriet door de filmbetiteling is ondertussen zo vaak gebruikt dat het al zijn originaliteit heeft verloren. Bij deze Britse film komt het zelfs over alsof dit filmelement puur is toegevoegd om voor een gehalte (filmische) herkenbaarheid te zorgen. Verder is geen enkele reden waarom het hoofdpersonage zit te neuriën door de filmbetiteling. Hot Milk mist dus niet alleen originaliteit, maar ook redenaties voor bepaalde regiekeuzes. Dit zijn dan ook de twee grootste zwaktepunten van de film. Ondanks dat Hot Milk een vrij voorspelbare film is, bevatte het filmverhaal wel de potentie om iets vernieuwends en bijzonders te vertellen. Deze potentie is vooral terug te vinden bij de verhaallijn van het belangrijkste bijpersonage Rose: de moeder van Sofia. Het zijn Lenkiewicz en scenarioschrijver Deborah Levy bijzonder goed gelukt om het onderwerp van onbekende (geestelijke en lichamelijke) ziektes te belichten. Hot Milk laat goed zien hoe onze onverwerkte trauma’s en opgekropte gevoelens ervoor kunnen zorgen dat we onverklaarbare lichamelijke klachten oplopen die in ruil weer zorgen voor andere mentale problemen. Ondanks dat Lenkiewicz en Levy falen om een origineel verhaal omtrent het hoofdpersonage te vertellen, weten ze een aangrijpend verhaalonderdeel neer te zetten waarin de vertolker van Rose, Fiona Shaw, ook nog een van haar allerbeste acteerprestaties levert.

Mama’s Geheim (2024) – Filmrecensie

Mama’s Geheim (2024) – Filmrecensie

Met het toenemende gebruik van kunstmatige intelligentie in de creatieve industrie is de vraag ontstaan of er nog wel hoop is voor de toekomst van kunstenaars, creatievelingen en filmmakers. De jonge filmmaker en actrice Rosalie Wegman laat met haar korte Nederlandse dramafilm Mama’s Geheim zien dat filmliefhebbers niet de hoop moeten opgeven voor de toekomstige generaties van (Nederlandse) filmmakers. Wegman bewijst dat deze toekomst nog steeds artistiek en veelbelovend kan uitpakken. De dertienjarige filmmaker begon in de zomer van 2023 met het schrijven van het filmscenario. Wegman maakte gebruik van een persoonlijke ervaring waarbij haar vader plotseling in de nacht flink ziek werd. Mama’s Geheim bevat een persoonlijk en gepassioneerd filmverhaal waarmee ze andere kinderen die soortgelijke situaties mee hebben gemaakt hoopt te helpen. Het werk dat Wegman als scenarioschrijver, producent en casting director heeft afgeleverd op zo’n jonge leeftijd is indrukwekkend. Dat Wegman ook nog de hoofdrol krachtig speelt in een filmverhaal dat gebaseerd is op haar persoonlijke en intense ervaring mag zelfs geapplaudisseerd worden. De jonge filmmaker en actrice levert op zo’n natuurlijk ogende manier een korte topfilm af dat ze overkomt als een filmisch natuurtalent. Desondanks bevat Mama’s Geheim enkele kleine problemen. Op sommige momenten klinken de dialogen wat nagesynchroniseerd. Dit kan filmtoeschouwers uit de sfeer en het momentum van de film halen. Doordat Mama’s Geheim een korte speeltijd bevat, gaat de film ook op een te rap tempo door zijn verhaal en resoluties heen. Toch ligt het probleem hier niet alleen bij de film zelf, maar ook bij het conceptuele formaat van de “korte film”.

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

On Falling beleeft Nederlandse première op het IFFR van 2025

Het speelfilmdebuut van Laura Carreira, On Falling, is geselecteerd voor het International Film Festival Rotterdam (IFFR) van 2025. On Falling is geselecteerd in de Harbour-sectie van het internationale filmfestival. De sociaal-maatschappelijke en realistische dramafilm werd geproduceerd door het team van Ken Loach. On Falling heeft al verschillende prijzen gewonnen. Zo won de film de Silver Shell voor Beste Regie bij het Internationaal filmfestival van San Sebastián en de prijs voor Beste Debuut op het BFI London Film Festival.

Trip-Tych (2024) – Filmrecensie

Trip-Tych (2024) – Filmrecensie

In Trip-Tych bestrijdt regisseur en scenarioschrijver Kevin Boitelle vuur met vuur door een pretentieuze film te maken waarin hij kritiek levert op pretentieuze films. Boitelle noemt in zijn surrealistische en absurdistische komediefilm veel diepgaande onderwerpen op, maar zegt hier eigenlijk vrij weinig over. Trip-Tych is zeker een eigenzinnige film. Toch laat de regisseur en scenarioschrijver zien dat anders zijn niet altijd iets waardevols hoeft te zijn. Zeker niet als het eigenzinnige aspect van de film het een moeilijke of zelfs pijnlijke kijkervaring maakt om doorheen te komen. Boitelle kaart in zijn komediefilm serieuze onderwerpen en situaties op een satirische manier aan. Helaas lukt het hem niet om de satire sterk uit te werken in zijn film. In plaats daarvan zorgt Boitelle ervoor dat de onderwerpen uit zijn film memeificeren. De satirische onderwerpen uit Trip-Tych kunnen niet diepgaand besproken worden, doordat er van deze onderwerpen onbedoeld eerder domme en ongrappige filmische memes gemaakt worden. Hiermee speelt Boitelle in op de problematische memeificatie en de medialisering van de oprechte kant van de filmindustrie. Onbedoeld speelt Boitelle met zijn film meer in op hoe trending een film kan worden op social media en hoeveel grappige memes of korte hilarische Letterboxd recensies er geschreven over kunnen worden. Voor een film die onafhankelijke artistieke originaliteit bepleit, is het best apart dat de regisseur en scenarioschrijver de populariteit van zijn eigenwijze film Trip-Tych – bewust of onbewust – als zo belangrijk ziet.

Emilia Pérez (2024) – Filmrecensie

Emilia Pérez (2024) – Filmrecensie

Emilia Pérez is een ode aan de artistieke expressie van musicals. Regisseur Jacques Audiard laat het publiek zien hoe zelfs de gevaarlijkste mensen op aarde – zoals drugsbaron Manitas Del Monte – dans en zang kunnen gebruiken om hun diepste wensen aan de wereld kenbaar te maken. De spannende en excentrieke film vertoont met behulp van uitstekend gechoreografeerde dansscènes en prachtig gezongen muzieknummers de innerlijke werelden, emoties en dromen van de hoofdpersonages. Audiard speelt in zijn film met het (audiovisuele) idee dat als (film-)personages zich niet met woorden over ernstige zaken kunnen uitdrukken dat ze beter kunnen zingen of dansen. De film behandelt een lange lijst van uiteenlopende onderwerpen. Het bespreekt onderwerpen als wedergeboorte en gender in politieke corruptie. Daarnaast komen vrouwenemancipatie en transseksualiteit ook ter sprake. Doordat het filmverhaal meerdere belangrijke onderwerpen bespreekt, komt het verhaal van Emilia Pérez op enkele momenten overvol over. Toch worden de verschillende onderwerpen uit de film goed onderbouwd. Ondanks zijn ambitieuze en grootse aanpak lijkt Audiard niet verloren te raken wat hij wil vertellen met zijn film. De kracht van Audiards regievisie is terug te vinden in de humane aanpak van zijn filmverhaal en de bijhorende personages. De regisseur en scenarioschrijver zoekt de humaniteit in zijn filmverhaal op door de filmpersonages tegenover inhumane praktijken en situaties te zetten. Hierbij levert Audiard uiteindelijk een audiovisueel pleidooi over het belang van gelijkheid, mensenrechten en eigenwaarde.

Movies that Matter Festival ontvangt status van Oscar-kwalificerend festival

Movies that Matter Festival ontvangt status van Oscar-kwalificerend festival

Het Movies that Matter Festival heeft de prestigieuze status van Oscar-kwalificerend festival verkregen. Hiermee is het Movies that Matter Festival in een select gezelschap van wereldwijde filmfestivals geplaatst die deze erkenning hebben ontvangen. De kwalificatie is een waardering voor de selectie van documentaires met maatschappelijke impact die door het Movies that Matter Festival worden geprogrammeerd. Daarnaast is de kwalificatie een teken van waardering voor de voortdurende bijdrage aan en betrokkenheid van het Movies that Matter Festival bij de internationale filmgemeenschap. De winnende film van de Grand Jury Documentary competitie komt nu in aanmerking voor een nominatie voor de Oscar voor beste documentaire. The Mother of All Lies van regisseur Asmae El Moudir won de Grand Jury Documentary Award op het Movies that Matter Festival van 2024.